برشی از یک کتاب
02 اردیبهشت 1398
اى سايبان شوق!
ما رنج‌هايى در دل داريم و زخم‌هايى بر سينه و زنجيرهايى بر خويش.
بگذار با تو بگوييم، كه ما زنجيرىِ خويشتن هستيم، خود را با دست خويش بسته‌ايم. ما هنوز هم رهسپارِ پس كوچه‌هاى گنگ و بن‌بست‌هاى حكومت‌ها هستيم؛ حكومت‌هايى كه آغل‌ها را برايمان آذين بسته‌اند و ما را كه اغنامشان هستيم از سرچشمۀ انسان شدن، تبعيد كرده‌اند.
آيا اميد تولدى هست، اى تولدِ بالغِ تاريخ …
#عین_صاد
? #تومي_آيي (ويرايش جديد)، ص 67
#درد_ودل_با_امام_عصر_عج
